Οι κρίσεις πανικού μου και εγώ

 

Τις κρίσεις πανικού τις γνώριζα από αφηγήσεις άλλων. Μάλιστα θεωρούσα πως κάτι έχουν όσοι πάσχουν από αυτό!!

Πριν πολλά χρόνια βρέθηκα σε ένα ένα γραφείο ψυχολόγου, όπου πήγα να μιλήσω για πράγματα που αφορούν την μητρότητα, και την σχέση μου με το παιδί. Επειδή το πρόβλημα δεν ήταν εκεί, η ψυχολόγος προφανώς το αντιλήφθηκε. Ύστερα από μια συζήτηση μαζί της εκείνη στράφηκε σε μένα . Εκεί όμως με ξεκλείδωσε και με έκανε να ανακατέψω συρτάρια. Εκείνα που είχα για χρόνια κλειστά και τακτοποιημένα. Έφυγα σχετικά αναστατωμένη κυρίως προς εμένα και όσα είχα βγάλει στην επιφάνεια.

Δύο μέρες μετά έπαθα την πρώτη κρίση πανικού.

Βλέπεις είχα ανακατέψει αρκετά όλα όσα φύλαγα καλά κρυμμένα μέσα μου.

Έκτοτε μπροστά σε κάθε μου φοβία εμφανιζόταν και μια κρίση..

Εύκολο να το διαχειριστεί κανείς δεν είναι.

Η αίσθηση πως πεθαίνεις δεν είναι και εύκολη.

Όπου δεν πεθαίνεις, αλλά εσύ έτσι νιώθεις .

Το οξυγόνο λιγοστεύει και η καρδιά σου νομίζεις πως θα σταματήσει.

Η σκέψεις που κατακλύζουν το μυαλό εκείνη την στιγμή δεν μπαίνουν εύκολα σε τάξη.

Οι φόβοι που στην δική μου περίπτωση, θα έλεγα καλύτερα φοβίες , προκαλούσαν τις κρίσεις και με  έπνιγαν..

Από την αφαίρεση του θυρεοειδη μου και μετά, δυσκολεύομαι αρκετά να ρυθμιστώ.

Αυτό έχει ως αποτέλεσμα κάθε απορρύθμιση του θυροειδή μου , να με ακολουθούν διάφορα συμπτώματα.

Ιδιαίτερα όταν σχεδόν μηδενίζεται, και οι αρρυθμίες κάνουν πάρτυ, και οι κρίσεις πανικού το ίδιο.

Πριν τρία χρόνια ένα καλοκαίρι δύσκολο για μένα, ήταν η αφορμή να ζω σχεδόν καθημερινά με χρήση φυτικών ηρεμιστικών.

Δεν έλυσαν το πρόβλημα, απλά με κρατούσαν πιο ήρεμη.

Μετά από συμβουλή της ενδοκρινολόγου και μιας άσχημης εμπειρίας με δύο κακές κρίσεις έκλεισα να κάνω συνεδρία με ψυχολόγο. Μετά από ένα άσχημο βράδυ μόνη κάλεσα και έκλεισα ένα ραντεβού.

Σαν άνθρωπος μπορεί να δίνω την εντύπωση ενός κουλ ατόμου.Και μέσα μου να βράζω. Το μυαλό μου υπερλειτουργει με το που ανοίξω τα μάτια μου. Τόσο έντονα που ακόμα και χαράματα να ανοίξω τα μάτια μου , είναι λες και μπαίνει σε αυτόματη υπέρ λειτουργία και το μυαλό μου.

Αυτό σημαίνει πως δεν θα ξανά κοιμηθώ, και αφού ξύπνησα το χάραμα θα μείνω εγώ και οι σκέψεις μου.

Δεν θα μιλήσω για τα βράδια, που αν με πιάσει δύσκολα σταματάω τον χείμαρρο του μυαλού...

 Πολλές φορές  νιώθω πως βασανίζω μόνη μου τον εαυτό μου . Νιώθω ότι εγώ η ίδια προκαλώ τις σκέψεις μου να με πνίγουν.

Και οι φοβίες...ένα κεφάλαιο ολόκληρο!

Φόβος, φοβίες, άγχος και συχνά πανικός.

Ένα βράδι και ενώ όλοι κοιμούνται, μια φοβία τρυπάει το μυαλό μου.

Οι παλμοί ανεβαίνουν, νιώθω πως παθαίνω καρδιακό επεισόδιο.

Σηκώνομαι να ξυπνήσω τον σύζυγό να με πάει νοσοκομείο μπας και με προλάβει. Η τηλεόραση ήταν ανοιχτή, και ξεκίνησε το επόμενο επεισόδιο από την σειρά που με κρατούσε ξύπνια εκείνη την ώρα.

Ξαφνικά μια σκηνή ανατρέπει τα πάντα. Εδώ έχει ενδιαφέρον σκέφτομαι και σηκώνομαι από την θέση μου, και πάω στο τζάκι στην γωνία μου, γεμάτη αγωνία για το επεισόδιο που ξεκίνησε.

Όταν τελείωσε ένιωθα πως κάτι άφησα στην μέση....

Τότε συνειδητοποίησα ότι άφησα στην μέση την κρίση πανικού, καθώς η προσοχή μου αποσπάστηκε από την σειρά .

Κάπου εκεί άρχισα να καταλαβαίνω πότε μια κρίση πανικού μου χτυπάει την πόρτα!

Και τι σύμπτωμα έχει, και πόσο τα τρέφω εγώ η ίδια.

Το διάστημα που έκανα ψυχοθεραπεία, ξεχώρισα και τακτοποίησα ξανά εκείνα τα συρτάρια.

Όχι δεν θεραπεύτηκαν οι κρίσεις πανικού.

Απλά έμαθα να διαχειρίζομαι κάπως τις κρίσεις μου.

Για αρκετό καιρό όλα πήγαιναν άψογα.

Ακόμα και σε δύσκολες συνθήκες, τα λόγια της ψυχολόγου μου, που έπαιζαν σαν play back  βοηθούσαν αρκετά!

Ερχόμαστε στο σήμερα.

Νιώθω πως όλα όσα ακούμε και ζούμε τον τελευταίο καιρό, με επηρεάζουν άσχημα.

Οι κρίσεις και οι φοβίες επέστρεψαν και πάλι. Δεν τις διαχειρίζομαι, πάντα .Όμως έμαθα να τις ξεχωρίζω. Ξέρω πότε έρχονται. Ξέρω σχεδόν πάντα τι είναι αυτό που το προκαλεί. Φυσικά αυτό δεν σημαίνει τίποτα. Δεν το σταματάω πάντα. Δεν το ελέγχω. 

Άλλες φορές πάλι τα πηγαίνω περίφημα!

Οι διάφραγματικες αναπνοές δεν πιάνουν πάντα.

Ζω με τις φοβίες μου, οι οποίες γίνονται κρίσεις. Μιλάω για αυτές. Ξέρω πως δεν είμαι η μόνη.

Ξέρω πως είναι κάτι που συμβαίνει σε πολλούς ανθρώπους.

Τις μοιράζομαι. Τις εκφράζω. Και αυτός είναι ένας λόγος που έγραψα και αυτό το κείμενο.

Συχνά ένας φόβος κατακλύζει το μέσα μου, και σκέφτομαι ότι κακό θα συμβεί. Και αν το ένα , και αν το άλλο, πολλές φορές πιστεύω πως οι φόβοι μου γεννήθηκαν με τα παιδιά μου. Μάλιστα σε ένα κείμενο  μου, παλαιότερα το είχα εκφράσει! Και όλο αυτό όσο περνούσαν τα χρόνια μεγάλωνε. Και όσο τα παιδιά μεγαλώνουν οι φόβοι μεγαλώνουν μαζί τους .

Δεν μπορώ πάντα να λογικευσω τις σκέψεις μου, και η λογική δεν χωράει όταν μπαίνουν μπροστά οι φοβίες. Κάποιες στιγμές αισθάνομαι αδύναμη μπροστά στους φόβους μου 

Οι φόβοι στην συνέχεια δίνουν πάσα στην κρίση πανικού.

Μέχρι να επανέλθει η λογική όλα μου βουλιάζουν, σε μια ενέργεια που με έχει κουράσει.

Έχω διαβάσει βιβλία που με βοήθησαν. Όμως συχνά χρειάζεται η επανάληψη τους . 

Επίσης χρειάζεται και η επανάληψη της ψυχοθεραπείας.

Πόσο θα ήθελα να είμαι αναίσθητη.

Θα ήθελα να μην με νοιάζει, να μην με τρομάζει τίποτα. Και να μην επιτρέπω στον φόβο να με ορίζει.

Θα ήθελα να μην μαυρίζω το μέσα μου με σκέψεις και φοβίες. Και το παλεύω συνεχώς. Είναι φορές που τα καταφέρνω και άλλες φορές απλά καταπιέζω συναισθήματα μέχρι να κάνουν μπαμ.

Έτσι είμαι, και με αγαπώ με τις κρίσεις μου. Με αγαπώ βέβαια περισσότερο χωρίς αυτές.

Προσπαθώ να κοιτάω τον φόβο κατάματα, μπας και φοβηθεί. Και κάνω βήματα , βήματα που με κάνουν πολλές φορές να υψώνω το ανάστημα μου μπροστά του.

Προσπαθώ να νιώσω ελεύθερη. Και είμαι μπροστά στην παράξενη αυτή κατάσταση, απλά καμία φορά με κάνει να λυγίζω.

Είναι κουραστικό, μου τραβάει την ενέργεια.

Όμως πάω κόντρα, προσπαθώ και αυτό ακόμα αρκεί...